หายหัว เอ๊ย..หายหน้าหายตาไปนาน เนื่องจากภารกิจมากมายทั้งที่ค้าง และมาใหม่..แต่มาช้าดีกว่าไม่มานะคะ หลายคนอาจคิดว่ายัยเจ้าของบล็อคนี่หายไปไหนนะ เป็นนานสองนาน ยังมีชีวิตอยู่ป้ะเนี่ย...ยังอยู่สู้ชดใช้หนี้กรรมไปอีกนานค่ะ ที่หมดเวรกรรไปแล้วคือ "แพท"
และนั่นก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ต้องห่างเหินไปนาน ยุ่งด้วย เศร้าด้วย...แพทหมดอายุขัยที่ 12 ปีเต็ม สาเหตุก็มาจากเรามนุษย์นี่เองละค่ะ รักเค้าเลี้ยงเค้าโดยขาดความรู้ รู้แต่ว่ารัก.. อยากให้เค้ากินอิ่มอร่อย นอนหลับ แต่สิ่งที่เราๆ และหมาๆ ชอบกินบางอย่าง เช่นตับไก่ หรือ เครื่องในไก่ หรือแทบทุกอย่างถ้ามากไปมันก็ไม่ดีทั้งนั้น มัชฌิมาปฏิปทา ความพอดีเป็นกลางๆ ใช้ได้กับเวไนยสัตว์ทุกผู้ทุกผู้ทุกนามในโลกนี้
แพทตายด้วยโรคชรา และโรคตับ ..ก่อนที่เค้าจะจากไปประมาณสองอาทิตย์ แพทมีอาการเหมือนคนแก่อ้วนๆ ไม่อยากขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เราก็เข้าใจว่าเค้าแก่แล้ว คงไม่อยากขยับตัวไปไหน ซึ่งเมื่อก่อนเค้าไม่เป็นอย่างนี้ คุณยาย หรือจิ๊บ หรือลุงเล็ก หรือคนอื่นๆในบ้าน จะเดินไปไหน ทำอะไร แพทต้องเดินนำหน้าสำรวจ และกรุยทางให้เสมอเหมือนมีบอดี้การ์ดตัวอ้วนๆคอยคุ้มกัน แต่บัดนี้แพทนอนนิ่ง ไม่ไหวติง ได้แต่กลอกลูกตาไปมา ไม่ค่อยกินอาหาร ข้าวคลุกตับย่างของโปรด ก็ไม่สามารถทำให้แพทกลับมากระฉับกระเฉงได้..ลุงเล็กพาไปหาหมอปรากฏว่า มีไข้ และได้เจาะเลือดเพื่อไปตรวจ แพทกลับมาบ้านก็ยังซึม ไม่กินอาหารไม่กินน้ำ ตกกลางคืนเค้านอนไม่ได้ คุณยายบอกว่า แพทนั่งชูคออยู่ทั้งคืน จนต้องโทรบอกจิ๊บว่าสงสัยแพทจะไม่ไหวแล้ว จิ๊บลางานและรีบกลับไปหาแพท
แพทนอนนิ่งอยู่ที่ผ้าปูนอนบริเวณเทอเรซ เค้าหันหน้าเข้าประตู ทั้งที่รู้ว่าจิ๊บมา เค้าดีใจมากแต่ขยับตัวไม่ได้หันคอไม่ได้แล้ว ได้แต่กระดิกหาง จิ๊บน้ำตาร่วงด้วยความรักและสงสาร เลี้ยงเค้ามาตั้งแต่ตัวเท่าฝ่ามือ....จิ๊บทรุดตัวลง ลูบหัว หอมหัว และกอดเค้า เหมือนเค้าจะหิวน้ำ จิ๊บก็เอาน้ำใส่จานมาเพื่อเค้าจะเลียได้ แต่ อนิจจา แพททำไม่ได้แม้แต่จะเลียน้ำในจานตื้นๆ จิ๊บวักน้ำใส่มือเอาไปรองที่ปากแพทก็ยังกินไม่ได้ จิ๊บก็เลยใช้หลอดค่อยๆป้อน ทีละนิด แพทมองหน้าจิ๊บตาแป๋ว...ลูกเอ๊ย แม่ใจจะขาด..
แล้วจิ๊บก็โทรหาหมอถามผลเลือด และบอกว่าเค้าลุกไม่ได้ อยากให้ได้น้ำเกลือ หมอก็มาทันที่พร้อมผลเลือดที่บอกว่า ค่าตับ ค่าไตสูง และค่าเลือดต่ำมาก จนเข้าขีดโคม่า ..พร้อมผลเอกซเรย์ต่อมาว่ามดลูกมีอาการอักเสบพอประมาณ และว่าหมอจะผ่าตัดมดลูกออก..คุณพระคุณเจ้า..เป็นกรรมของสัตว์โลก เราก็ไม่มีความรู้ และไม่เฉลียวใจว่า ทำไมหมอคิดว่าการผ่าตัดในขณะนี้จำเป็นกว่าการรักษาอาการตับของแพท ทำไมไม่รอให้ค่าตับดีขึ้นก่อน แล้วค่อยผ่าตัด...
ในที่สุดหมอก็ผ่าตัดมดลูกแพทออก ผ่านไปหนึ่งวันที่แสนจะเชื่องช้า..แพทฟื้นจากยาสลบแล้ว แต่..อาการไม่ดีขึ้นเลย จิ๊บตัดสินให้แพทอยู่ที่คลีนิคจนกว่าจะแข็งแรง ระหว่างนี้จะลาพักร้อนอาทิตย์หนึ่งเพื่อไปหาเค้าวันละหลายๆหนทุกวัน ไม่ให้เค้ารู้สึกว่าถูกทิ้ง..
วันสุดท้าย ...จิ๊บไปหาเค้า ปลอบใจ ให้กำลังใจนั่งอยู่ด้วยตั้งแต่บ่ายจนหกโมงเย็น แพทอ่อนแรงลงทุกที จิ๊บพยายามอุ้มเค้ากอดไว้ แต่ค่ำแล้วต้องไปตลาดซื้อกับข้าว ทานข้าวเสร็จจะกลับมาหาเค้าก่อนนอน...จิ๊บขับรถคล้อยหลังมาไม่ถึงนาที หมอโทรมาบอกว่าแพทหัวใจวายกำลังปั๊มหัวใจอยู่..จิ๊บกลับรถกลับไปหาแพท แต่ไม่ทันแล้ว แพทจากจิ๊บไปแล้ว จิีบร้องไห้หนักมาก สะอึกสะอื้น แม่โทรมาถามอาการจิ๊บตอบไปทั้งน้ำตานองหน้าว่าแพทตายแล้ว..แพทตายแล้วแม่.. หมอและผู้ช่วยก็ร้องไห้ มากอดจิ๊บปลอบใจจิ๊บ แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนความจริงได้ว่า แพทตายแล้ว..
แต่กระนั้นก็ยังดีที่แพทจากไปท่ามกลางความรักความเอ็นดูของทุกคนที่เป็นแม่ เป็นยาย เป็นลุง เป็นป้า เป็นญาติที่รักแพทด้วยความบริสุทธิ์ ..จิ๊บฝังแพทไว้หน้าบ้านของเรา แม้จะศึกษาธรรมะมาและควรรู้ว่าร่างของแพทเป็นเพียงสังขาร เป็นธาตุ4 ที่ต้องคืนให้แก่โลก แต่จิ๊บก็ทำใจไม่ได้ ยังคิดว่าอยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงธาตุสังขารที่จะสลายละลายไปกับดินก็ตาม...
แพทเกิดมาพร้อมนำความรักความเอ็นดูมาสู่ใจครอบครัวเราและจบลงด้วยความพลัดพราก...แน่นอนสักวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาของเรา เราก็จะจากไปเหมือนที่แพทจากพวกเราไป..
แต่ตอนนี้จิ๊บกลับมาที่นี่แล้ว มาเพื่อบันทึกบอกเล่าเรื่องราวที่เป็นความรัก ความรู้สึก หวามรู้ และความหวังดีแก่ทุกคนอีกครั้ง...ต้อนรับจิ๊บกลับมาด้วยนะคะ..
