..เอาวะ...ช่างแม่...ง....
หลายคนคงเคยได้ยินเสียงบ่น ว่าเดียวนี้ชีวิตอยู่ยากขึ้นทุกวัน จิ๊บลองมาประมวลดูสรรพเหตุการณ์ที่ประสบอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ก็เริ่มจะเห็นจริงแล้วละค่ะ สิ่งที่ต้องทำให้ได้คือ..
..เอาวะ...ช่างแม่...ง....(1)
นานมาแล้วเคยมีโอกาสใช้บริการรถทัวร์ กรุงเทพฯ - ราชสีมา ซึ่งก็ได้พบเจอเหตุการณ์และประสบการณ์แปลกใหม่อยู่เรื่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งจองตั๋วได้ที่นั่งริมหน้าต่าง แล้วก็มีเด็กสาวคนนหนึ่ง (พูดยังกับว่าตัวเองไม่สาวงั้นละ 55) ซึ่งก็ดูอาการน่าจะอายุน้อยกว่าจิ๊บละ ขึ้นมาปุ๊บนางก็เอากระเป๋าเสื้อผ้านางวางไว้ข้างตัวทางฝั่งที่ติดกับจิ๊บ กระเป๋าเสื้อผ้ามันก็จะใหญ่ๆ ตุงๆ หน่อย แล้วนางนั่งซะเต็มก้น ทีนี้กระเป๋ามันก็ล้ำมาเบียดจิ๊บสิ ..ก็มองหน้าน้องเค้า แล้วพูดอย่างเกรงใจว่า น้องคะ เอากระเป๋าเสื้อผ้าไว้ตรงที่วางข้างบนดีมั้ยคะ นางหันมามองหน้าจิ๊บอย่างประหลาดใจ เหมือนจะถามว่า "??? พี่พูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่า?" จิ๊บก็เลยอธิบายอย่างหวาดๆ หน้าแหยๆ "คือกระเป๋าน้องมันเลยเก้าอี้น้องมา และเบียดพี่น่ะค่ะ" คำตอบที่ได้คือ "ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ถือ" โอยยยย งง นี่เรางง หรือว่าเราโง่ฟร๊ะ คำว่าไม่เป็นไรน่ะจิ๊บควรเป็นคนพูดมากกว่ามั้ย หรือเราเป็นคนผิด หรืออะไร ยังไง ? แต่นางก็มึน ไม่สนใจแถมปรับเก้าอี้เอนนอนเอนกไปจนตลอดทางโดยไม่แยแสดิชั้นเลยค่ะ ไม่รู้จะทำไงได้แต่ทำใจ... เอาที่สบายใจเลย ...ถูกใจ หรือไม่ถูกใจมันก็อยู่ที่ใจเนอะ.เอาวะ.ช่าง แม่..ง
